مـــرغ آمــین دردآلــودیــستـــ ک آواره بـمانــده
رفــته تــا پـــای آن ســوی ایــن بیــــداد خــانه بــازگـشتـه
رغبــتــش دیـــگر ز رنــجــوری نــه ســوی آبـــــ و دانــه
نــوبتـــــ روز گشـــایــش را در پـــی چـــاره بـمــانــده
مــیشـــناســد آن نـــهان بیــن نهــانـــان گـوشــه پنـــهان جــهـان دردمـــند مــا
جــور دیــد مــردمــان را
بـــا صـــدای هــر دم آمیــــن گفــتنـــش
آن آشـــنا پـــرورد
میـــدهـــد پیـــونــدشــان در هـــم
میـکنــد از یــاس و خســــران بـــار آنــان کـــم
مینــــهد نــزدیــک بــاهــم آرزوهـــای نــهــان را
بستــــه در راه گــلویــش
داســــتــان مــــردمــــش را........
